(od 1830 do 1870roku)

Nazwa używana w odniesieniu do meblarstwa czasów panowania Ludwika Filipa (1830-1848). Jest to okres romantyzmu nawiązujący także do form gotyckich, renesansu i baroku a przede wszystkim rococo, dostosowanych do potrzeb mieszczaństwa i maszynowej produkcji. Jest to początek eklektyzmu, który ogarnie całą 2 poł. XIX wieku. Formy mebli są uproszczone, ciężkie w proporcjach, z dużą ilością profili i ornamentów. Głównym materiałem jest mahoń i palisander oraz miejscowe gatunki o jasnej tonacji barwnej, zwłaszcza owoce oraz jesion i brzoza. Brązy zastąpione zostały rzeźbą i intarsją, wśród której do głównych motywów ornamentalnych należą nadal liście akantu, urny, maski lwów, rozety, łabędzie. Wiele typów mebli przejętych zostało z XVIII wieku i z empir'u szczególnie meble do siedzenia. W związku z wprowadzeniem do mebli sprężyn (1825) większość siedzisk była miękko wyściełana i często całkowicie tapicerowana, obita tkaniną w pasy, kwiaty z użyciem haftu i bogatą pasmanterią. Nadal modne są wygodne fotele typu berżery oraz leżanki, najbardziej rozpowszechnione stoły mają okrągłe lub owalne blaty wsparte są na pojedynczych trzonach rozwidlonych u dołu w trójnóg. Formy stały się uproszczone i ciężkie, chociaż wykorzystujące krzywiznę linii sprzyjającą komfortowi. Obok gatunków egzotycznych stosowano drewno europejskie oklejone cienką szlachetną okleiną. Pojawiło się mnóstwo mebli całkowicie tapicerowanych, z pikowaniem i frędzlami, wspartych na rolkach do przesuwania. Większą wygodę zapewniły wprowadzone w 1828 sprężyny tapicerskie.

Źródło: "Słownik Terminologiczny Mebli" Izydor Grzeluk, Wydawnictwo Naukowe PWN

Poniżej meble filipowskie jakie u nas gościły: